Teraz wrzosy królują

    Zrobiłam na małej ramce, ale już planuję przenieść na dużą, bo fajnie mi się robiło. Teraz wrzosy będą bardziej fioletowe, bo dokładnie przestudiowałam kolory  rośliny i wybrałam sobie te, na które mam odpowiednie wstążki, a muszą być 3- milimetrowe.

     Zdjęcia zrobiłam w domu i te są identyczne z obrazkiem, na dworze kolor uciekł, ale zdjęcia same w sobie nie sa złe, więc je też pokażę.

Ale szał!

     Szalone tempo i ogrom prac. Nawet wszystkich nie sfotografowałam, a części wcale nie mogę

pokazać, bo jeszcze nie są pod właściwym adresem. Niedługo Was zamęczę natłokiem różności. W każdym razie, pole działania naprawdę było kocie. Plamka ostro i zdecydowanie obraziła się na mnie za zainteresowanie innymi kotami. Muszę ją jakoś przekupić. Wrzucam to, co już mogę pokazać.

    Ostatnio spotkała mnie miła niespodzianka. Od Madzi dostałam cudny magnesik, który przywiozła z Egiptu, a ponieważ mieszka na Wyspach, musiał on zatoczyć wielkie koło i dotarł z piękną kartką i pachnącą herbatką. Madziu z całego serca dziękuję.

                                               Na prośbę Bożenki pokazuję całą kolekcję.

    Kolejna kocia niespodzianka powstała dla Martusi, a ponieważ mieszka ona poza granicami Polski, to pokażę wszystko jak już właścicielka pierwsza zobaczy. Miłego weekendu, do szybkiego zobaczenia.

Staruszka ramka

którą niedawno dostałam, jakoś nie mogła się przebić przez moje pomysły. Był w niej obrazek z zasuszonymi roślinkami. Ktoś kiedyś rzetelnie przyłożył się do jego wykonania, bo kompozycja była całkiem, całkiem. Roślinki z biegiem czasu pokruszyły się z lekka, więc trzeba było pokombinować. Oczywiście pomyślałam o wstążkach, ale każdy projekt upadał. Zdecydowałam się w końcu na róże, kremowe, leciuteńko podmalowane. Może jeszcze troszeczkę podmaluję liście, ale przekonania nie mam, więc nie tykam ich.

 

    Ramka nie jest duża, więc starałam się, aby jej całej nie zapełnić. Dla porównania wielkości z poprzednimi pracami.

                                         Suszone roslinki wykorzystałam do ozdoby świec.

Zawsze w październiku wracam do wstążek

i chociaż w międzyczasie coś tam zrobiłam, to dopiero teraz sprawia mi to prawdziwą frajdę. Mnóstwo pomysłów chodzi gdzieś tam po głowie, teraz tylko usiąść i robić.

    Zdjęć będzie sporo, ponieważ chcę Wam pokazać jak bawiłam się kolorem. Staram się go nie nadużywać, bo cały czas powtarzam, że wstążka sama w sobie jest słodka, dodawać jej słodyczy, to tak, jakby ją kaleczyć. Chcę być przykładem, że wstążkę da się ogarnąć, że można z nią zrobić prawie wszystko, ale bardzo łatwo można osiągnąć kicz. Nie mówię, że mi się to nie zdarza, ale pracuję nad tym ładnych kilka lat i staram się unikać błędów. Nie może być podkładem materiał śliski, świecący, bo wstążka jest właśnie taka i w zetknięciu się ze sobą powoduje, że bolą oczy. Trzeba też uważać na dobór kolorów, ale to już rzecz smaku i gustu.

     Nawymądrzałam się trochę, ale wstążka to moja miłość, moja pasja, a uwagi i spostrzeżenia nabyte w ciągu lat  naprawdę warto zastosować. Może komuś pomogą inaczej spojrzeć na haft wstążeczkowy i uniknąć błędów.

   Dzisiaj moja jesień. Jesień, która w tym roku zupełnie mi nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, bardzo łaskawie na nią spoglądam.

          A ten kocyk pod Plamką, to mój kubraczek, który Plamka w bezczelny sposób przejęła.

Dzisiaj zapraszam tylko kociary

bo dla pozostałych będą nudy. Powstała podusia z Plamką dla Stasia. Innego motywu być nie mogło, wiadomo. To nie była zaplanowana praca, ale obracałam się dzisiaj w temacie transferów i szycia, i tak się potoczyło. Były też inne prace, ale o nich za jakiś czas, aż dotrą tam gdzie trzeba.

                                      Siłą rozpędu jeszcze zakładka, wiadomo, z  Plamką.

                                                            I woreczek do orzechów.

Z dystansem i z humorem

    Tytuł asekuracyjny, bo za chwilę musiałabym się  tłumaczyć. Temat, jakby nie patrzeć, dziwny. Zresztą czy to tłumaczenie wiele by dało? Sama nie wiem. Znalazłam niedawno w necie cudną grafikę (pojęcie względne) i nie bardzo wiedziałam jak i do czego ją zastosować. Mleka nią nie udekoruję, a do niczego więcej mi nie pasowała. Tak mnie zauroczyła, że  nie mogłam spokojnie usiedzieć. I nagle olśnienie! A co, kawki z mlekiem nie ma?!  I już był słoik, a za chwilę następne, bo inne grafiki znalazły się przy okazji.

     Nie mogłam więcej tych piękności wykorzystać na słoiku, więc powstała zakładka do książki. Prawda, że buzia sama się uśmiecha?

    I żeby nie było, że coś się ze mną nie zgadza, to powstała taka prawdziwa, normalna zakładka, bo i grafika jak najbardziej tu odpowiednia.

                      Plameczka bardzo chciała się dzisiaj pokazać, nie mogłam jej odmówić.

Wszystkiego po trochu

Zacznę od najważniejszej informacji, ponieważ obiecałam, że za jakiś czas napiszę, co u Mikołaja. Czekaliśmy na wrzesień, bo wtedy były badania i ocena tego, co jest na dzień dzisiejszy. Dostałam maila od mamy Mikołaja, którego za jej zgodą zamieszczam:

"Dzięki, wszystko ok. ;) Doktor w poradni powiedziała, że wszystko dobrze, dała skierowania na następne badania i do zobaczenia w grudniu. Teraz troszkę jeździmy - optometrysta: też jest lepiej, bo gałkom ocznym zachciało się odrobinkę mocniej ruszać; niestety doszły okulary, ale to przecież nic strasznego; Miki wybrał sobie takie super oprawki i jest jak na razie zadowolony ;) urolog: nadal na lekach, ale pęcherz też zaczął trochę lepiej pracować także pozytywnie; przed nami foniatra,

neuropsycholog i poradnia immunologiczna; cieszę się, bo udało się załatwić logopedę w poradni co 2 tygodnie, a to jest bardzo Mikuchowi potrzebne; ostatnio złapało go małe przeziębionko, ale obyło się bez antybiotyku; w październiku kolejne szczepienie, to go, mam nadzieję, uchroni przed infekcjami;

To tyle, czasami mam już dosyć tego jeżdżenia, ale szybko mi przechodzi, kiedy sobie pomyślę ile szczęścia mamy... Dociera do mnie tyle złych informacji od znajomych ze szpitala z naszego oddziału, że najpierw sobie popłaczę, a potem zagryzam zęby i cieszę się z tego, co mamy..."

    Ja też się bardzo cieszę, bo do tej pory otrzymuję wiele maili z pytaniami o zdrowie Mikołaja.

    A u mnie nadal robótkowo. Na pierwszy ogień wianek żołędziowy, do tego trochę szyszek, buczyny i jest.

               Tu jeszcze w trakcie pracy.

    Słoików miałam już nie pokazywać, no bo ile można, ale dostałam od mamy suszone zioła i nie chciałam ich pakować do woreczków, więc wymyśliłam takie słoiczki. 

     P.S. Aniu, pamiętam o mięcie, tylko słoiczek miętowy muszę przygotować!

          I na koniec  moje ulubione zajęcie.

          A w październiku z kart kalendarza będzie nas budził swoim uśmiechem wnusio Staś.

      Tak więc dzisiejszy post to moja  jesień w przekroju.