Komu śniegu?

        Jest ci go u nas dostatek. Zdjęcia z dzisiejszego ranka w naszym ogródku.

  
  Wczoraj nie było tak wesoło, odśnieżanie i torowanie drogi do garażu dało w kość, ale czas się przyzwyczajać. Miłej niedzieli Wam życzę.

Był Mikołajek

Przyjechał na saniach, przywiózł tony śniegu, ale sprawił, że pojawił się uśmiech. Szczery, od serca. Beatko - Attea, dziękuję za saneczki z przewoźnikiem i cudny przepiśnik. 

.

Plamka oszalała na punkcie śniegu. Najpierw spróbowała jak smakuje, a potem było szaleństwo.

 Teraz nawet do domu nie chce wrócić.

To już ostatnie

tak jak mówiłam. Odkładam moje lale na po świętach, bo że wrócę do nich, to pewne. Niesamowite, ile serca oddałam moim szmaciankom, przeniosłam się na jakiś czas w swoje dzieciństwo i tak bardzo było mi fajnie. Wiedziałam, że te będą ostatnie i może tym bardziej starałam się jak mogłam. Oto moje piękności.

    A tu jeszcze w samych majteczkach.

    Druga powstała pod wpływem zachwytu dla rudych włosów. Uwielbiam taki ognisty kolor włosów.

    Zwróćcie uwagę na ten piękny pasek. To pierwsza i ostatnia obroża Plamki. Chciałam, aby w razie zaginięcia mogła spokojnie wrócić do domu. Niestety, Plamcia miała obróżkę w głębokim poważaniu, więc po przycięciu i dopasowaniu dostała ją Tilda.                                                                           

           

                                                                                                            

          

    Dziękuję Wam, dziewczyny za wszystkie komentarze, za obecność, za maile. Teraz wracam do pracy.           

Coraz lepiej mi się szyje

a co za tym idzie, powstają kolejne nowe pomysły. Moje kolory, moje klimaty. Jeszcze mam pewne wątpliwości, ale znacznie sprawniej technicznie powstają nowe lale. Parę miesięcy wcześniej były mi zupełnie obojętne, teraz zakochałam się w nich na amen. Takie fajne chudziaki z długimi nogami, buźkami bez wyrazu, ale cieplutkie, milutkie, do schrupania. Słowem wzięło mnie. W planach ostatnie dwie i na tym mam zamiar zakończyć na jakiś czas, ale jak to ze mną bywa, nigdy nic nie wiadomo.

Ups! Plamka chusteczkę Tildzie podkradła.

                                                  Czyżby Plameczka też tu była?

Tym razem wiosenna panieneczka

    Ostatni skrawek ślicznego materiału wystarczył na spodenki.Cała lala jest lniana, jedynie ubranko płócienne. Nie myślałam, że mnie to szycie tak wciągnie. Jeżeli komuś, kiedyś zaświtała myśl, żeby uszyć taką lalę, to mocno namawiam. Trochę cierpliwości, pomysł w głowie i na pewno się uda. Ja już myślę o następnej i wkrótce Wam pokażę. 

    Ale sama zrobiłabym niewiele. Mój pomocnik, chociaż wstęp na stół ma zabroniony, czasami mnie przechytrzy i z wysokości towarzyszy mi w tworzeniu. Zaczyna się tak:

    Potem już ją nosi

Potem walka o moje

    W końcu leci za drzwi i współpraca zakończona.
    Niedawno zrobiłam woreczek transferowy, jest już u właścicielki, więc śmiało mogę pokazać.

Chciałam dać Wam odpocząć

    Przysięgam. Postanowiłam, że będzie mnie mniej, bo to tak, jakbym narzucała Wam moją obecność. I póki co, nic z tego nie wyszło, bo jak już zrobiłam moje dwie panienki, to przecież do szafy ich nie schowam. Trochę dlatego, że zaczynam rozumieć na czym to szycie polega, po wtóre, sprawia mi to tak ogromną przyjemność, więc jak już skończę, to cieszę się jak dziecko. Mam jeszcze trochę niejasności w komponowaniu lal, ale skoro sobie sama poradziłam, to może tak musi być. Pomysł na nie leżał jakiś czas w głowie. Miały być takie zgrzebne kolorystycznie i prawdziwie lniane. One są jeszcze cieplutkie, tu i ówdzie sterczą nitki, a oczka ledwo zaznaczone. Nie chce mi się ich dzisiaj męczyć, bo ciemno już, a ja nie umiem pracować przy sztucznym świetle, więc kosmetyka jutro.

Kontrola jakości też była.

                            Jedna panienka została w kuchni, druga zawędrowała do pokoju.