Przyjaciel?

    Dla mojego Staśka na pewno będzie. Wyobraźcie sobie moją bezradność, kiedy dzwoni do mnie mama i mówi, że zgubiła gdzieś wzór na kotka. Powiecie, że to żadna tragedia, ale dla Stasia straszliwa. Półtora roku temu prababcia zrobiła mu takiego biało-czarnego na drutach. Staś pokochał go bardzo intensywnie. Kolor biały upodobnił się już do tego czarnego, ale jak mogło być inaczej, skoro nie rozstawał się z nim ani na chwilę. Teraz był z nim razem w górach i aż strach myśleć, co z niego zostało. No i Staś poprosił o nowego, ale szarego, podobnego do Plamki z czerwonym noskiem. Rany! Przecież tyle rzeczy potrafię zrobić, ale kota z wełny nie. Mama bez rozpiski też nie da rady. Beznadzieja, kompletny brak pomysłu. I wtedy na ratunek przyszła Bożenka. Kilka prostych pytań, prośba o zdjęcia Plamki, trzy dni wielogodzinnej pracy i nowa Plamka siedzi przede mną. Jest prześliczna i skoro mam uśmiech od godziny na twarzy, to już czuję, co się jutro będzie działo jak przyjedzie Staś.

 

    Bożenka kojarzyła mi się z babcią i dziadkiem, to jej prace sztandarowe, z których i Wy ją znacie, chociaż potrafi zdecydowanie więcej.

     Od dzisiaj logo Bożenki i znak rozpoznawczy, to ten cudny kotek.
                                        Z Plamką od razu się polubiły.

    Przyjaciel? Na pewno, bo jest wtedy, kiedy go potrzebujesz. A to była strasznie ważna sprawa. Bożenko, dziękuję.