Rozsiadłam się z kawką

więc będzie dłużej niż zwykle. Dałam sobie miesiąc na przemyślenia i nabranie dystansu do blogowania. Ponad trzy lata temu założyłam sobie, że moim zamiarem będzie dzielenie się tym, co robię, ewentualnie, gdyby była taka potrzeba, podpowiedź albo nauka, Troszkę już umiem, ale przede wszystkim ciągle też się uczę i chętnie dzielę się tą moją wiedzą. 

   Tak miało być, bo szanuję każdy rodzaj twórczości, prób i działania. No i po trzech latach blogowania trochę mnie poniosło, bo zaczęłam się wkurzać, irytować na osoby, które robią jak robią i wpadają z tego powodu w samozachwyt sięgający nieba. Dzięki Bogu było ich tak malutko, że mogłam się trochę sama przed sobą pousprawiedliwiać, ale jak bolesne były komentarze moich koleżanek, które w ten zachwyt wpadły. To prawie niemożliwe, bo to osoby, których estetykę, zresztą mi bliską, dobrze znam. I tu zrodziło się pytanie: Czy ze mną jest tak samo, czy chwalicie, bo już taki trend powstał, czy głos krytyki jest niemile widziany? Czy to  ma sens? Na to wszystko musiałam sobie odpowiedzieć, a że gwarno u mnie było przez ostatnich kilka miesięcy, więc zbyt wiele czau nie miałam.

    Postanowiłam, że nadal będę sobie działać, nie poddawać się emocjom, omijać osoby, które sieją złą twórczą atmosferę i bardzo szanować to, co blog mi zaoferował. Nie popadnę też w takie dylematy, bo jak mnie coś takiego weźmie, to zaraz Bożenka mnie wyprostuje, a Ataboh przyjedzie na tworzenie,albo Ulencji się pożalę, więc koniec ze smutasami, Wieczorkiem albo jutro pokażę duuuużo tego, co udało się zdziałać. 

Patrzę i oczom nie wierzę, że tak z pisaniem poszalałam, ale to też trzeba zmienić.  Nawet słówek będzie trochę więcej.