Chciałam od razu

z biegu, ale zmęczenie dało znać o sobie. Poza tym , żeby to wszystko opisać trzeba mieć swieżą głowę i poukładane myśli, czego wczoraj nie można się było po mnie spodziewać.

     Zacznę od czwartku, kiedy na parę godzin przyjechała do mnie Beatka - Ataboh. Siedziałyśmy, przekładałyśmy, wyceniałyśmy. Trudna to praca, bo trzeba było realnie spojrzeć, co uda nam się sprzedać i za ile. 

    Dla nas ta właściwa praca rozpoczęła się w sobotę o godzinie 13-tej. Do festynu miałyśmy dwie godziny. Ja miałam do pomocy męża, Beatka przywiozła wnuczkę Zuzię. Zuźka była cudna, pięknie pomagała, a do tego przywiozła swoje własne, uzbierane po rodzinie pieniążki na Mikołaja. Całe 70 zł. Był piękny sznurkowy konik, więc radość Zuzi była nie do opisania. Mąż został fotografem i załatwiał wszelkie sprawy techniczne.

    A dla mnie skończyła się konspiracja. Gdzieś tam ślizgałam się po blogu, umykałam, no tym razem trzeba się ujawnić, nie ma rady.

     Sam początek wyglądał właśnie tak. Przyjechał Mikołaj z rodzicami i braciszkiem, a ja mogłam mu wręczyć Myszę Szczęścia od Bożenki. Bożenko, sprawiłaś Mikołajowi tym prezentem naprawdę radość. Powiedziałam mu, żeby miał ją zawsze przy sobie, bo ona przynosi szczęście.

    Nasze stoisko w trakcie przygotowywania.

    Pierwsi kupujący.

    Beatka z Zuźką przy montazu biżuterii.

   I Genia, która zorganizowała wystawę haftu, przygotowała warsztaty i w każdej chwili gotowa była do pomocy. To kolejny człowiek o wielkim sercu.

    Nasza pani dyrektor, która pod koniec biegała już na bosaka,  tak bardzo była zmęczona, ale pięknie wszystko ogarnęła.

    I rodzice Mikołaja, którzy bardzo wzruszeni, drżącym głosem Wszystkim pięknie dziękowali.

    A to mój  pokój w trakcie pakowania.

    Dziewczyny, przekazałyśmy Mikołajowi trzy i pół tysiąca złotych za nasze robótki. Ze wszystkich imprez towarzyszących zebrało się około dziesięciu tysięcy. Jesteśmy bardzo szczęśliwe, że taka kwota była naszym udziałem. Wiemy jak sprzedaje się rękodzieło i obawy były duże, jednak do godziny ósmej sprzedawałyśmy nasze prace. Teraz na bieżąco będą sprzedawane kartki w biblotece szkolnej, a pozostałe prace pięknie spakowałyśmy do czterech kartonów i są w szkolnym sejfie. W listopadzie będą potrzebne pieniążki na kolejny turnus rehabilitacyjny i Rada Rodziców zorganizuje dochodową zabawę, więc będą wszystkie prace dalej wykorzystane w tym samym celu.

    Mikołaj jest teraz na właściwej drodze prowadzącej do zdrowia. I chociaż nikt nigdy nie powiedział rodzicom, że będzie dobrze, nadzieja jest ogromna i wiara, że się uda. Cieszę się, że mogłyśmy pomóc i jeden turnus rehabilitacyjny będzie naszym udziałem. Wzruszające jest fantastyczne zaangażowanie wszystkich ludzi, pracujących przy tym przedsięwzięciu, w małej wiosce, z ludźmi o wielkim sercu. A motto tej imprezy, które było też myślą przewodnią przedstawienia przyjaciół Mikołaja, nich będzie i dla nas drogowskazem.

    To była bardzo wzruszająca impreza, która dzięki Wam przyniosła tyle dobrego. Dziękuję z głębi serca w imieniu Mikołaja, jego rodziców i w moim własnym. Dałyście mi ogromny kredyt zaufania. Dziękuję za pomoc Beacie - cudownej dziewczynie z sercem na dłoni, która cały czas powtarzała: Danka, nie martw się, złotówka do złotówki i nazbiera się dużo. Nazbierałyśmy, dałyśmy radę, dzięki Wam.
    Teraz daję sobie dłuższy urlop, chcę odpocząć od internetu, bloga i robótek, aby za jakiś czas wrócić do was. Nie gniewajcie się, że nie będę zaglądać i pisać, ale taki odpoczynek jest mi bardzo potrzebny.