Jak ulotne są chwile

jak ulotny jest czas, jak ulotne jest życie...

W przededniu tak ważnego dnia dedykuję Wam mojego motyla, który za moment odleci, a który pozostawi refleksję nad przemijaniem. A radosna paverpolowa pani niech będzie zwiastunem radości z życia i szacunku do niego.

Wstążeczkowe fuksje.

     Mój ulubiony temat i sama nie wiem dlaczego tak długo ich nie było.Właściwie to wiem, były dwa obrazki, ale  pies je zjadł - no prawie, zostały tylko ramki. Widocznie fuksje też są w jego guście, bo to jedyne kwiatki, na które się zasadził. Potem dwa lata przerwy i teraz na spotkaniu z moimi paniami zaproponowałam ten temat. Miniaturka to efekt spotkania, a potem to już poszło.

    Zrobiłam dwie kolejne świeczki. Ja je robię na taśmie i niżle to wychodzi, trzeba trochę poćwiczyć, to coś z tego da.

    Śnieg i do nas dotarł, jest szaro i pochmurno, można więc czas poświęcić robótkom. Na zakończenie obraz, który już dotarł do Ulencji.

Rozmaitości

    Czyli na początek świeczniki, kupione za grosiki, bo takie byle jakie. Do podziału z córcią. Ja robię, córcia zabiera.

     Potem deska, nieproporcjonalna, bo długa i chuda. Tu pobawiłam się patyną, bo wskazówki otrzymałam od Ewy z Przytulnego Domu. Ona to robi znakomicie i warto zajrzeć na ten blog. Trochę za grzeczne wyszło to postarzanie, więc spróbowałam po swojemu i taki bałagan mi dosyć odpowiada. Teraz poczekam na odpowiednie sztućce i będzie wieszak na ściereczki.

    To, że kocham starocie, to już wiecie, bo zawsze to podkreślam. Otaczam się nimi zawsze, bo to i talerze, i kubeczki i cała masa podręcznych sprzętów. No to jak zobaczyłam to cudeńko, wiadomo, musiało być moje. Teraz  jest w łazience, a wiosną wyfrunie na taras. A dla Ulki zdobyłam dwa naparstki do jej Nicianej dziurki.

    A transfer na świeczce przydarzył mi się po raz pierwszy i strasznie mi się spodobał, myślę więc, że ta przygoda dopiero się zaczyna.

 Miłego weekendu Wam życzę.

Notatnik

    Dzisiaj wielkie sprzątanie na strychu, a przy okazji szukanie skarbów. Jak to fajnie znależć coś, co za chwilę zostanie poddane obróbce. Znalazłam segregator, firmowy, zapewne z jakiejś konferencji i ładnie go ubrałam, tak mi się przynajmniej wydaje. Bardzo spodobało mi się to zdjęcie, ale musiałam wpasować je w odpowiedni klimat, a więc postarzanie płótna, koronki, do tego sznurek, transferek i jest. Proste, prawda? A wcale tak łatwo i tak szybko nie było. 

     Potem dokończyłam woreczki do łazienki i temat łazienkowy na razie zakończony.

    

    Pobawiłam się też wstążeczkami i na dzisiaj wystarczy, chociaż już mnie nosi, bo przede mną dwa drewniane świeczniki, które chcę przerobić.

Remontowo-artystycznie.

    Tak to wygląda jak się robi trzy rzeczy jednocześnie. Najpierw remontowo. Udało mi się skończyć półeczkę na drobiazgi łazienkowe. Przydała się w końcu siatka hodowlana, aby uzupełnić tył, a jednocześnie posłużyła jako element dekoracyjny.

                 A wyglądała tak

    Dokończyłam wszystkie woreczki i kapcie mają miejsce wcale nie w szafce, a na dole wieszaka.

    A co artystycznie - nie mogę powiedzieć, bo tworzy się niespodzianka i jeszcze trochę to potrwa. Pokażę nieco później.
    A to już ostatnie kolory mojej przydomowej jesieni.

Cichobiegi domowe

    To, niestety, nie moja produkcja, ale kochanej mamusi, która zaopatrzyła mnie w kilka par takich kapci dla moich najblizszych, żeby nie musieli ciągle wozić ze sobą. Żeby nie było problemu z odnalezieniem czyje są czyje, każda para otrzymała woreczek z podpisem. Po raz pierwszy spróbowałam kolorowego transferu, zupełnie bez przekonania, ale to działa! Co prawda na postarzanym papierze, do tego szarym, transfer jest mało widoczny, ale może i dobrze, bo zawieszki miały być trochę starawe. Każda dziewczyna otrzyma kapcie w woreczku ze swoim imieniem.

    Weekend był szalenie "ruchliwy". Staś przyjechał z kotkiem po łóżeczko, a Antek zamówił barszczyk z uszkami, czyli było co robić.

     Po raz pierwszy też upiekłam, a raczej ususzyłam bezę. Wyszła rewelacyjnie. Do tego krem z mascarpone i jagody. Pycha, a roboty niewiele.

    Poza tym nałożyło się kilka prac i w tym tygodniu będę miała co robić, a w sobotę zmiana warty i Staś z Helenką przyjeżdżają do babci. Zmykam do pracy.

                            i jeszcze

                                                                gdzie są moje łapki?

Do kompletu

powstała sakiewka. Klimat podobny i na przekór porze roku temat bardzo letni. Sakiewka umocowana za pomocą karabinczyka. Można odpiąć, ale wcale nie trzeba. Sprawdzone, bo pierwsze wyjście na zakupy zaliczone.

                        

    A teraz chciałabym zaprosić Was do jednego z moich ulubionych blogów Manufaktury Dobrych Klimatów. Jak celna jest nazwa przekonacie się jak zajrzycie do Ulki. Talent jakich mało. Każdy post to cała masa ciekawych pomysłów i inspiracji. To właśnie za pozwoleniem Ulki zrobiłam moim ptaszkom porządną stołówkę. Tak naprawdę, to wypróbowałam, bo na pewno trzeba będzie dzieło powtórzyć jak przyjadą wnuki, a plamy dać nie wolno. Nie miałam odpowiedniej butelki, dlatego wzięłam jaka była. U Ulki praca znacznie ciekawsza. Zajrzyjcie.

A to pdusia z czterech łapek.

Dwa bieguny

    Dlaczego? Ano dlatego, że połączenie tych dwóch materiałów nie miało prawa zaistnieć. Uwielbiam je w równej mierze i stąd kombinacja worka jutowego i wstążki satynowej. Worek nie był wdzięcznym materiałem; naciagał się, a ponadto musiałam omijać nadruki, które w żaden sposób dekoracyjne nie były. Do środka wszyłam drugą torbę, ciut mniejszą, ale solidną, która wiele wytrzyma ( Joasiu jeszcze raz dziękuję za wsparcie materiałowe ).
     No i tak wygląda.

    Pieczątkę, której nie dało się ominąć, zakryłam jakąś metką nie wiadomo skąd.

    Chciałabym jeszcze raz podziękować dziewczynom za wyróżnienia. Ostatnio było ich sporo, a niektórych nie zdążyłam nawet pobrać i nie wiem  gdzie są. Kiedy osiem  miesięcy temu zakładałam bloga cieszyłam się i teraz nadal się cieszę z każdego wyróżnienia. Jednak najważniejsze dla mnie jest to, że jesteście ze mną, że mogę odpowiadać na wasze komentarze, że bez niektórych  byłoby smutno, że bardzo lubię być z wami.To jest mój drugi, fajny świat, który polubiłam i jeżeli komuś sprawia przyjemność zaglądanie do mnie, to tym bardziej mnie to cieszy. I to jest dla mnie największe wyróżnienie.